Naar China (deel 1)

Zo ook de laatste keer toen we een trip geboekt hebben voor een bezoek aan China. We nemen u graag mee en vinden het leuk om het een en ander hierover te delen.

Ik word opgewacht door een leverancier van hangsloten. Hij staat al uitbundig te zwaaien met een bordje met mijn naam erop. Nou ja, een paar letters zijn omgewisseld maar ik durf het erop te wagen. Zodra er herkenning is verdwijnt de koffer uit mijn handen. Nu is het een kwestie van volgen. De Chinezen weten als geen ander ieder gaatje te benutten. Zal aan de bevolkingsdichtheid liggen denk ik dan.

Vanaf het vliegveld is het nog ruim een uur rijden voor we op het kantoor van de hangsloten leverancier zijn. Midden in een centrum van Shanghai gaan we een flat in. Na de lift te hebben genomen komen we in een soort splitlevel kantoortje terecht. Het boven level heeft een muur die behangen is met hangsloten. De Chinezen zijn altijd uitzonderlijk vriendelijk. En iemand van buiten China blijft ook in de grote stad een bezienswaardigheid.

"Han in zijn Splitlevel kantoor"

Na wat thee drinken word ik ge-updated over het assortiment en nieuwe producten. Er worden wat samples uitgewisseld.  Vervolgens is het tijd om wat te eten.

Er is een speciaal kamertje gereserveerd. Wat in China gebruikelijk is. Dit geeft een gezinsgevoel. De tafels, tegels stoelen alles spiegelt. Ook de vloer, die spekglad blijkt te zijn. Er worden meteen sigaretten opgestoken. Wat kantoor personeel is meegegaan om te onderstrepen dat dit etentje waardevol is.

Ze doen erg hun best. Vooral het ondersteunende personeel vind het erg leuk om contact te maken. En ondanks dat Shanghai een wereldstad is spreken ze bijna geen engels. Des te leuker om over te schakelen op gebarentaal, uitdrukkingen en alles in te zetten om samen te communiceren. Het eten is veel en lekker. Het enige bestek 2 stokjes, maar dat is inmiddels geen probleem meer.

Na het eten word ik naar mijn hotel gebracht wat op loopafstand van het restaurant ligt. Veel marmer, luxe en zelfs tulpen sieren de entree. 

Na een goede nacht ga ik vroeg op om de Azië sfeer op me te laten inwerken. Ik eet snel wat, het is 7 uur in de morgen en nog erg rustig in het centrum. Ik weet een koffietentje te vinden, en bestel een americano.

"Opa legt zijn been met het grootste gemak op de bloembak"

Ga er lekker voor zitten. De bak koffie is veel te groot. Maar ik neem er de tijd voor. Het zijn vooral oude mensen die het straatbeeld sieren. Ze dansen en bewegen – alles om fit te blijven. Oma blijkt nog uiterst soepel te bewegen. Opa legt zijn been met het grootste gemak op de bloembak en blijft zo een minuut of 10 staan. Ook dansen er groepen mensen op straat. Het verkeer begint op gang te komen. Scooters met koffers achterop wurmen zich tussen de paaltjes door. 

Een man rookt een peuk en wacht tot zijn vrachtje klaar is. 

Het verblijf in Shanghai is kort. Voor vertrek had ik al een ticket geboekt voor de supersnelle trein naar Yiwu. Daar staan ze me ook weer op te wachten. Eerst naar het kantoor van de agent die vanuit deze plaats contacten houd met verschillende fabrieken. In de avond begint de nachtmarkt hier is het altijd erg druk en er is veel te zien. In Nederland is de driewegstekker al jaren verboden. Hier plakken ze alles aan elkaar. Veel restanten en afgekeurde partijen komen ook op deze markt terecht. Je kunt echt van alles kopen. Van "Bentley"schoenen tot Teddyberen. De verkopers zijn actief en het "hello flend" is niet van de lucht. 

De volgende dag ga ik met Sunny naar de opslag. We controleren daar de handel die klaar staat om verscheept te worden. In het verleden waren de dozen in geweven plastic verpakt. Dit was niet al te sterk. We hebben het toen dubbel laten verpakken. Maar dit gaf een glij-effect waardoor de dozen zo van elkaar afgleden. Deze keer hebben we de dozen laten intapen met transparante tape. Even checken denk ik dan 10.000 km verderop. Nu zie ik hoeveel werk het is.

"Nu zie ik hoeveel werk het is"

Ieder jaar neemt m'n respect voor deze mensen toe. Het is een harde wereld. En het is niet te geloven wat deze mensen presteren. Ieder heeft zijn eigen netwerk. Het kost tijd om daar in te komen. Recht op je doel afgaan is een slechte optie. Luisteren, observeren en herkennen wat er bedoeld word is key. Hier word niet makkelijk nee gezegd. Als een vraag ontkennend beantwoord moet worden, word er altijd een andere optie gegeven. Cultureel verschilletje dat me in het verleden wat frustraties gaf. Alles goed geregeld, kom je thuis. Blijkt het allemaal niet te kunnen. Inmiddels weet ik een beetje hoe het werkt, neem ruim de tijd, investeer in mensen en contacten. 

De volgende naar Yiwu Market. 58000 fabrikanten tonen hier dagelijks wat ze kunnen. Laten hun producten zien. De fabriekswinkeltjes zijn ongeveer 20 vierkante meter. En worden overwegend bemand door vrouwen. Wat dit jaar opvalt is het grote aantal zwangere vrouwen en jonge kinderen wat er rond loopt. Het blijkt dat de regering het 1 kind beleid wat ruimte geeft.

S'avonds word ik uitgenodigd voor een etentje met eigenaar van het agentschap. Het zijn harde werkers in haar whatsapp status staat: 24/7 for you. Dag en nacht bereikbaar. Ze hebben ook hun tweeling meegenomen. Als ik mijn iphone voor me houd, nemen ze direct een pose aan. De meisjes gaan in het restaurant compleet hun eigen gang en hebben ook een eigen tafeltje. 

Hun ouders zijn vooral geinteresseerd in hun mobiel. Wat zijn deze mensen ontzettend druk. Jammer van die mooie kids. Als ik vraag hoe de zaken gaan zegt ze altijd so-so. Ik ken ze nu een jaar of 7. De chinese automerken hebben plaatsgemaakt voor Bmw's. En de bedrijfstaxi waar ik mee opgehaald word is een Audi Q7. Al is deze vanbinnen een stuk minder afgewerkt als de Europese.

Na het eten word ik weer netjes naar het hotel gebracht.De hotelkamer geeft zicht op de straat. Vanuit de kamer heb je het idee dat je naar een oud computerspel kijkt. De taxi's die zich al toeterend door het verkeer heen persen. In de ene stad is er volop getoeter. In sommige steden is dit verboden. Vooral als je wat slaap kunt gebruiken merk je dat. Chinezen kopiëren graag. Zo ook de nagebouwde Big Ben bovenop een hotel. Het geluid is digitaal opgenomen en geeft het geluid van een oude ringtone. 

Het bezoeken van de fabriekswinkels is een intensieve bezigheid. Alles staat dicht op elkaar. En is op elkaar gepakt en gestapeld. Wanneer je met een sample komt, krijg je meteen een ja. Ja we kunnen het maken. Als je maar aantallen neemt. Het liefst willen ze het sample hebben. De agent legt uit dat dat beter van niet is. Wanneer een volgende klant komt word dit sample gepresenteerd als hun eigen product. Nooit geproduceerd. But we can make. 

Wanneer je in de avond door de stad wandelt zie je het meest. Eerst de spits. Iedereen op hetzelfde moment naar huis. 7 jaar terug was het veel minder druk hier. Brommers met 3 of 4 mensen erop zijn geen uitzondering. Zwarte gezichten uit de fabriek. Met allerlei werktuigen. Op zich al een belefenis. De economie groeit hard in deze stad. En het autogebruik is enorm toegenomen. Het ene jaar waren daar nog die rokerige scootertjes en brommers. Die zijn nu verboden. De bakfietsen zijn omgebouwd en hebben een electrische aandrijving. De ketting hangt er los bij. Voeten stil op de trappers. Peuk in de mond en om je heen kijken lijkt de instructie te zijn.

Oma's zorgen voor de kinderen. Ouders werken in de fabriek. Daarbij zorgen ze ook weer voor hun ouders. Voor velen een zware last. 

In het weekend ga ik verder naar Wenzhou. Omdat ik een grote koffer bij me heb, heb ik gekozen voor  eerste klas. Iets ruimer dacht ik. In de trein zie ik dat een coupe 4 stoelen heeft. Die extreme luxe zijn. Ze kunnen 360 graden draaien. En de stoelen zijn electrisch bedienbaar in alle standen. Ruim 4 uur reizen is het. Daar word ik weer netjes opgewacht.

Deze keer is het de eigenaar van een ijzerwarenfabriek. Met z'n drieën staan ze me op te wachten. Deze stad is wat meer afgelegen merk ik. En iemand van buiten China die hun fabriek bezoekt is zeker geen dagelijkse kost. Het is Zaterdag als deze mensen me van de trein halen. Ze vragen naar de planning. En ik geef aan dat ik op Zondag wat rust neem. Ze stellen voor om naar Wenzhou Island te gaan. Dat vind ik wel leuk. 

Whenzhou word ook wel het Jeruzalem van China genoemd. Het lijkt me dan ook gaaf om daar een kerk te bezoeken. Wanneer ik aangeef dat ik dat wil, geeft Frank de verkoper van het team aan dat hij Christen is. Hij begint opgewonden te vertellen dat er een hele oude kerk in de stad staat die ik zeker gezien moet hebben. Maar dan moeten we er wel vroeg uit de volgende dag. Ik vraag of er nog meer kerken zijn en hij kent er nog wel een. Dat lijkt me een beter plan. Hij zegt dat daar meer jonge mensen zijn alleen het gebouw is gewoon ergens in een winkelcentrum.

Ik probeer hem duidelijk te maken dat de gebouwen me niet zo interesseren. Dus besluiten we naar de kerk in het centrum te gaan. Het word laat die avond. De volgende morgen gaat al vroeg m'n mobiel. Ze staan al te wachten. Naar wat door de stad gereden te hebben komen we bij de kerk aan. Het is allemaal gebouwd in een stijl die we in Nederland ook kennen. 

We komen te laat binnen. Maar op een van de achterste banken is nog plaats. Er word avondmaal gevierd. Frank zit naast me en doet een beetje ingetogen mee. Na nog geen 10 minuten gezeten te hebben komen 2 vrouwen in lange gewaden brood en wijn uitdelen. De wijn zit in kleine plastic cupjes. 

Lily de vrouw van de directeur die uiterst beleefd en ontzettend zorgzaam blijkt achter me te staan. Ze wil van de vrouwen de wijn en het brood aanpakken om het mij aan te geven. Ik vind het een prachtig gebaar. Maar dit blijkt niet te bedoeling. Ze word streng toegesproken. En omdat ze deze gewoonte niet kent, is het voor de vrouwen ook een reden om haar geen brood en wijn te geven. 

Na de dienst laat Frank me het gebouw zien. Er zijn veel bijgebouwen waar weer andere activiteiten zijn. Aan de muur hangt een poster met de oprichters. Waaronder Dr Douthwaite en Maria Hudson Tailor, deze mensen waren er al actief in 1880.

Na de dienst gaan we even wat eten in een oud stadscentrum. Mooi in oude chinese style. Lily legt uit dat zo'n pandje zo een half miljoen kan kosten. Het zijn gezellige mensen die echt kunnen genieten. Er hoeft niet perse wat gezegd te worden. Heel relax.  

Oude chinese bouwstijl

Daarna besluiten ze ook nog om de kerk in het centrum te bezoeken. Na een kort ritje komen we er aan. Het is er druk en de mensen zien er opgewekt uit. De spreker geeft een open indruk. Ik kan niet verstaan wat hij zegt, maar hij neemt de mensen mee als een goed spreker. Er is interactie en ik zie Lily achter me flink ja knikken. Hier en daar hoor ik bekende dingen en weet ik waar het over gaat.

Whenzhou Island is nog ver rijden. Maar er is veel te zien onderweg. Kleine visserdorpjes met oude bootjes en visnetten. Prachtig om te zien. En tenslotte een lange weg naar het echte eiland. Deze weg geeft het idee van de afsluitdijk. Aan beide zijden ligt een soort slib, afgewisseld door slootjes.

Met bamboe vlotten word hier op schelpdieren gevist. Het is een flinke klim met de auto. Langs de weg zijn betonnen geulen van ongeveer een halve meter diep.  De bochten zijn erg onoverzichtelijk waardoor we regelmatig vol op de rem staan. 

Het laatste stuk naar de top moet lopend afgelegd worden. We parkeren de auto en er word fruit en zonnepitten gekocht. We komen een groep andere Chinezen tegen. Ze willen om beurten allemaal met mij op de foto. Mijn krullen vinden ze interessant en vooral de vrouwen nemen de tijd om te kijken en te voelen aan die buitenlander. Ze hebben bijzonder veel plezier en hier en daar ruik ik een alcohol damp. De vingers gaan omhoog en de foto's worden geschoten. 

Bovenop de berg staat een enorme tempel waarin een museum is gehuisvest. Het museum toont objecten en informatie over visserij en landbouw. Iedere verdieping belicht een apart gebied, tijdzone of sector.  Helemaal bovenin de tempel krijgen we een fenomenaal panorama van de omgeving te zien. Door de slip rondom het eiland is de lucht erg vochtig. En zijn scherpe foto's moeilijk te maken. 

In de avond gaan we weer uit eten, ook word een tante opgepikt die mee-eet. Ze praten honderd uit. Er word wijn gedronken. In China is het gebruikelijk als er geproost word dat een glas helemaal geleegd word. Maar aangezien ik er graag een beetje bij blijf, nip ik regelmatig aan de wijn. Dit resulteert in iedere keer opnieuw proosten als ik het glas pak. Ze vinden het erg leuk en ik ook.  

Ze praten wat met elkaar en laten me wat afzijdig. Dan word er opeens heftig gepraat en met de handen gezwaaid. Ik vraag waar ze het over hebben. En Frank legt me uit dat Lily vertelde dat ze s'morgens niet mee mocht doen terwijl ze dat graag wilde.

Want eerst zeiden ze dat het voor iedereen was en toen niet meer. Ze begreep het niet. De kerk in het winkelcentrum vond ze fantastisch. Ze zei dat ze in het vervolg iedere week wilde gaan en stap voor stap Christen wilde worden. Haar man vertelde dat hij er wel wat vanaf wist en met zwierige handen deed hij voor hoe iemand gedoopt word.

De volgende dag bezoeken we hun fabriek. Ze maken vooral karabijnhaken, noodschalmen en veelal ijzer verzinkte producten. Eerst gaan we naar de eerste verdieping. Daar is een klein kantoortje. Daar  flink thee gedronken. Aan de wanden hangen alle ijzerwaren aan ijzeren rekken opgesteld. Ook kunnen ze veel maatwerk leveren.  

We gaan naar beneden naar de machines. Leuk om te zien hoe producten gemaakt worden. De eigenaar laat vol trots zien wat ze allemaal kunnen. Er hangt een goeie sfeer in de fabriek. De werknemers praten gezellig onder elkaar. In het verleden heb ik dit soort fabrieken ook in Duitsland bezocht. Daar waren de machines soms meer dan 100 jaar oud. Dat lijkt hier ook het geval te zijn. Als ik het navraag blijkt het meeste maximaal 10 jaar oud te zijn. Dit ziet er anders uit, en dit komt vooral omdat het nut niet gezien word van schoonmaken. Functie daar gaat het om. Cultuurverschilletje denk ik dan. 

Ik krijg te zien hoe een noodschalm gemaakt word. Na het maken komen ze in grote dubbelwandige papieren zakken terecht. De noodschakels worden gemaakt uit 6mm dik staaldraad. Daar word metrisch draad op getapt aan beide zijden. Daarna worden ze naar een van de verzinkerijen gebracht in de stad. Vroeger had iedere fabrikant zijn eigen verzinkerij. Tijdens de laatste G20 top moesten al ruim 250 fabrieken 14 dagen dicht. Na de G20 zijn nieuwe regels in werking gegeaan. Dit houd voor Wenzhou in dat er 4 door de overheid erkende fabrieken aangesteld zijn. Deze hebben speciale filters en staan onder streng toezicht. Een stap in de goed richting tegen uitstoot. De levertijden lopen door deze maatregel op naar soms 5 maanden. Met transport erbij moet dus met ruim een half jaar rekening gehouden worden.

Lily brengt me de volgende dag naar Dong Guan. Dit is 2,5 uur rijden. Daar word ik afgezet bij een Vienna hotel. Dat is een hotelketen die voordelig kamers aanbied. Bedrijven kunnen hier met een speciale pas voordelig hun klanten laten overnachten. De komende paar nachten verblijf ik in verschillende van deze hotels. Het bezoeken van fabrieken ging sneller dan gedacht hierdoor ben ik een nacht korter gebleven. Doordat het andere hotel ook van Vienna is, is omboeken makkelijk dit geeft extra flexibiliteit.   

Lily bied me aan dat als het vervoer moeilijk te regelen is dat ik haar altijd kan bellen. Ze zal dan met de auto mij verder brengen naar Shenzen. Ongelofelijk, 2 uur rijden. En vervolgens nog een uur naar Shenzen. Dit is een hulpvaardigheid die je in Nederland niet snel tegenkomt. Wow wat geweldig. 
Voordat ik de deur open kan doen, doet Lily de deur al voor me open. Ik vind dat een mooi beeld. Maar de volgende keren doe ik de deur voor haar open. In het begin kan ze dit moeilijk accepteren. Maar later geniet ze er zichtbaar van. 

Het is erg heet in Dong Guan. En omdat ik de eerste paar uur niet opgehaald word besluit ik een flinke wandeling te gaan maken. Het asfalt is zacht van de warmte. De Chinezen hebben hun shirtjes van onderaf opgerold zodat hun buiken bloot zijn. Midden in een klein winkelcentrum staan een flinke rij banken achter elkaar. Ze zitten allemaal vol. Mensen kijken naar 1 televisie scherm waar een serie op word getoond. Ze zijn erg geconcentreerd en het lijkt om iets heel spannends te gaan.

Dan is het tijd om terug te gaan naar het Hotel. Daar word ik afgehaald door Ally. Ally is de mede eigenaar van een fabriek in staalkabel systemen. Ze heeft een eigen chauffeur wat niet ongebruikelijk is. Ik mag achterin de auto plaatsnemen. Achter in de auto ontmoet ik Tracy. Zij is de vertaalster van Ally. Ze heeft vroeger bij haar gewerkt, en ze zijn goede vriendinnen geworden. Ze werkt inmiddels meer dan een jaar bij een ander bedrijf. Maar heeft voor de gelegenheid een paar dagen vrij genomen. Ally blijkt wel engels te kunnen, ik merk het omdat ze soms eerder lacht of reageert dan dat het vertaald is. 

In de avond bezoeken we een lichtshow. De show omvat een groot wandelgebied waar alles verlicht is met kleine leds. Heel bijzonder om te zien.

Het is al in de avond, tijdens het eten hadden we het er over gehad dat in Nederland geen slangen werden gegeten. We hoorden veel kikkers hard kwaken. Dit moesten wel enorme dieren zijn. Want het ging harder dan ik ooit gehoord had. Tracy zei dat deze kikkers goed te eten waren. Toen ik aangaf dat we die ook niet aten in Nederland, begreep ze er niets meer van. Jullie eten geen slangen en geen kikkers. Wie eten deze dieren dan op?  Ja daar had ik even tijd voor nodig..  Later toen ik het vlees niet helemaal kon duiden en ik vroeg wat het was. Bleek ik toch kikker te eten. Best lekker, het komt in de buurt van kip.

Later zie ik op een markt in dezelfde plaats een enorme kikker op een hakblok zitten. De vrouw die erbij staat heeft in een mum van tijd de kikker van alles wat niet eetbaar is ontdaan. Voorlopig geen kikker meer voor mij.

De fabriek is compact en overzichtelijk. Ik krijg te zien hoe de kabels op maat gemaakt worden. Dit gebeurt door 2 mensen. De kabel van 1mm dik loopt over een katrol. De kabel word door de ene uitgetrokken en door de andere afgeknipt.  Daarna word de kabel aan de uiteinden gelast tegen rafelen. En worden eindstukken van verschillend design aangeperst.

Daarna vlieg ik van Wenzhou naar Kunming een onlogische verbinding. En van Kunming naar Shenzen. Het is noodweer in Wenzhou hierdoor heeft het vliegtuig 2 uur vertraging. Ik heb al ingechecked. Tenslotte blijkt dat ik hierdoor de vlucht van Kunming naar Shenzen ga missen. De hele incheck is dus voor niets geweest, en dezelfde weg mag ik weer terug afleggen. 

De balie van China Southern is onbemand maar om een andere ticket te krijgen moet ik toch iemand van hun spreken. Later ontdek ik een bordje waarop staat dat ze over 1.5 uur weer aanwezig zijn. Ik besluit een nieuwe ticket te kopen. Deze keer rechtstreeks naar Shenzen. Ondanks dat het ticket volgens hun duur is, ben ik voordeliger uit dan het ticket waarmee ik eerder zou vliegen.

Aangekomen bij het hotel, bel ik de fabrikant op die vervolgens een taxi stuurt. Deze fabriek is uiterst professioneel. Ik leg uit wat ik nodig heb. Na een uur en wat blikjes cola verder, komen ze terug met een gedetailleerde tekening. Als ik de werking exact wil zien is het ook mogelijk om een 3d print te maken. Maar dit gaat wat langer duren. Er worden offertes gemaakt. Met het thuisfront gecommuniceerd en de aanbetaling vind plaats. De producten staan de eerste week dat ik weer thuis ben klaar voor verscheping.

Dan vlieg ik van Shenzen naar Shanghai. En van Shanghai door naar Amsterdam. Als we 2 uur vliegen klinkt er door de speaker dat er een probleem is met onze 777. Een motor is defect. De piloot deelt ons mee dat hij al meer dan 25 jaar vliegt en dit niet eerder heeft meegemaakt. Hij stelt mensen gerust, dat als ze een damp achter het vliegtuig zien dit komt doordat er brandstof geloosd word. Dit gebeurt boven zee om toch een geschikt landingsgewicht te krijgen. 

Niemand weet wat er gaat gebeuren. En het is erg rustig in het vliegtuig. Ja hier reken je niet op. Ik denk wat na, bid  en kom tot rust. Ik ben er klaar voor.  Wat er ook gebeurd. Als het misgaat had ik graag eerst nog afscheid genomen. Maar het is goed zo. 

Als we terug zijn worden we door personeel van KLM over het vliegveld geleid. We mogen overal zo doorheen en bussen staan klaar om ons te vervoeren. Er word geen informatie gegeven over het verdere verloop. Bij het hotel is het dringen. Inchecken kan zo 20 minuten duren. Er zijn 2 baliemedewerkers. En van de gentlemans blijkt niet veel over te blijven als ze honger krijgen. Ik besluit nog maar een eind te gaan lopen. En iets verderop blijkt een klein winkeltje te zijn. Ik koop wat drinken en na een wandeling staan er nog maar een paar mensen voor de balie. 

We krijgen een consumptiebon voor een maaltijd en een kamer toegewezen. Tijdens het eten spreek ik een tomatenteler uit het westland. Hij heeft zijn zaak goed kunnen verkopen en geeft nu de Chinezen advies over hoe ze meer opbrengst kunnen genereren uit de zelfde vierkante meters. Niemand weet het hoe of wat van de reis verder. We spreken met elkaar af elkaar op de hoogte te houden via Sms als we iets weten. 

De volgende dag krijgen we te horen dat iedereen op verschillende vluchten ingeboekt word. Ik hoor bij de laatste, waarschijnlijk op alfabetische volgorde. En in de avond vlieg ik op Istanbul. Maar s'morgens kom ik eerst nog in contact met 2 mannen die ook op Istanbul vliegen. De ene is in China voor het inspecteren van accu's voor electrische fietsen. En is gestuurd door een grote Europese onderneming. De andere is een selfmade business man die het eerste kwartaal al meer dan 20 zeecontainers richting Nederland  gestuurd heeft. We hebben het over de manier waarop we elkaar tegen gekomen zijn. Het loopt bijzonder we zitten letterlijk de halve dag aan tafel. En er volgen diepgaande gespreken over het leven.

Dan vangt de reis naar Istanbul aan, deze loopt gelukkig een stuk voorspoediger. Zo ook de doorvlucht naar Amsterdam. Daar staan vrouw en kinderen al te wachten. Eindelijk thuis van deze bijzondere reis.

Meer lezen over de China trips? https://parebel.nl/tag/china/